تمام بلدیه چی های یک شهر(2)
پایان ثبات مدیریت
پس از آن بود که دوران بلدیه‌چی‌های کم دوام در تهران آغاز شد. پس از قلی هوشمند که 48 ماه در مسند بلدیه‌چی مشغول به کار بود تا سالها بعد کمتر کسی توانست به این رکورد دست یابد و بتواند برای اداره شهر زمانی کافی داشته باشد.
تقی خواجه نوری، مصطفی قلی رام و ارسلان خلعتبری شهرداران یک ماهه پایتخت بودند. افرادی چون محمد سجادی که بعدها سناتور شد یا قاسم خان صور اسرافیل که در حدود دو سال در تهران به عنوان شهردار به فعالیت پرداخت هیچکدام نتوانستند چندان برای تهران کاری در خور انجام دهند.
زمان می‌گذشت و تهران از داشتن یک شهردار مقتدر که بتواند سیمای این شهر را سامانی دهد و به درهم ریختگی این شهر درندشت پایان دهد، بی‌نصیب بود.
بالاخره در سالهای 1337 و1338 موسی مهام شهردار موفق مشهد به تهران فراخوانده شد.
او در طول 20ماه شهرداری خود در تهران توانست اقدامات مهمی انجام دهد که از جمله آن درخت کاری اطراف بلوار کرج بود و احداث میدان ولیعصر در انتهای این بلوار و راه‌اندازی پارک‌های مختلف در تهران از جمله پارک لاله.
پس از وی نیز شهرداران بسیاری آمدند اما تهران همان تهران بود و به سختی می‌شد در آن تحولی تازه را سراغ گرفت.
تهران گویی در میان مدیران مختلف که عمری کم دوام داشتند اسیر شده بود و زمانی برای حر کت به سوی توسعه نداشت.
اگرچه یک بار پیش از موسی مهام که به تهران جانی دوباره داده بود، مهدی مشایخی در طول 19 ماه تصدی مقام بلدیه‌چی در سال 1324 توانست مشکل چندین ساله این شهر را حل کند و بلاخره آب لوله‌کشی را پس از سالها به هدف برساند، اما این رویه در میان شهرداران کم فرصت پذیرفته شده بود که به مقام شهرداری برسند و پیش از آنکه فرصت کار یابند از مقامشان برکنار شوند.
در این میان بودند کسانی که از این فرصت برای بهره‌مندی از امکانات مالی استفاده کرده و به دلیل همین مشکل زودتر از کار برکنار شدند.
تهران تا سال 1348 سرنوشتی سردر گم داشت. شهرداران کم دوام این شهر در صفی بی‌انتها در کنار هم بر پیشانی تاریخچه شهرداری خودنمایی می‌کردند.
علی‌اصغر فروزان، سید مهدی عمادالسلطنه، فضل‌اله بهرامی، عباسقلی گلشائیان، غلامحسین ابتهاج، محمود نریمان، محمد خلعتبری، محمد مهران، مهدی نامدار، نصراله امینی، سید محسن نصر، نصرت‌اله منتصر، محمود دولو، فتح‌اله فرود، علی‌اکبر توانا، تقی سرلک، منوچهر پیروز و جواد شهرستانی و... تمامی این مردان در مقام شهردار چند ماهی بر شهر تهران فرمان راندند اما اقبالشان کم‌فروغ‌تر از آن بود تا بتوانند به دلیل فعالیتشان نامی یابند و شهره شوند.
در سال 1348 شهردار اصفهان به تهران آمد. تا این شهر را سامانی دهد. او شاید یکی از تاثیر‌گذارترین شهرداران تهران بود. هنگامی که تهران در مشکلات مختلف دست و پا می‌زد او به تهران رونقی دوباره داد.
ساخت اتوبانها و پارک‌ها، طرح جامع عوارض شهری، احداث پارکینگ، تعیین حریم شهر تهران، ایجاد کارخانه تبدیل زباله به کود(1349) ایجاد سازمان عمران و نوسازی عباس‌آباد 1350.
هر چند او نیز به مانند بوذرجمهری، در طول 90 ماه شهردار خود خدمات زیادی انجام داد، اما هنگامی که در ماههای آخر شهرداریش به سراغ حاشیه‌نشینان تهران رفت به دلیل برخورد‌های نادرست مورد انتقاد شدید قرار گرفت و به همین دلیل خیلی زود منفور شد و جایش را به جواد شهرستانی داد که شهرداری او مصادف شد با پیروزی انقلاب اسلامی.
دورانی تازه در مدیریت شهری
جواد شهرستانی آخرین شهردار تهران در زمان حکومت پهلوی بود.
پس از انقلاب نیز نوبت 24 ماههای به محمد توسلی رسید. اما هنگامی شهرداری تهران پس از پیروزی انقلاب با تحول روبرو شد که کرباسچی استاندار اصفهان به تهران آمد و شهردار شد.
او در طول 108 ماه شهرداریش تهران را گسترش داد و رونقی دوباره به این شهری که پس از جنگ دچار آسیب‌های جدی شده بود، بخشید.
اما شاید خوش اقبال‌ترین شهردار تهران محمود احمدی‌نژاد بود. او پنجاه و پنجمین شهردار تهران بود که توانست پس از 26ماه شهرداری به مقام ریاست جمهوری برسد و اقداماتی را که در سر داشت نه در تهران که در کل کشور به اجرا درآورد.
محمدباقر قالیباف نیز به عنوان پنجاه و هفتمین شهردار تهران در حالی بیستمین ماه شهرداریش را می‌گذراند که شهرداری تهران صدمین سال شهرداری‌اش را جشن می‌گیرد.
در واقع تهرانی که او هم اکنون به عنوان شهردار در آن مشغول به کار است نه مانند دوران بوذرجمهر دارای جمعیت 500 هزار نفری است و نه مساحت 67هکتار دارد. تهران پنجاه و هفتمین شهردار دارای جمعیتی در حدود 9 میلیون نفر است و مساحت این شهر در حدود 700 هکتار است.
تهران با داشتن سابقه 57شهردار امروزه شاید به ثباتی نسبی در مدیریت شهری رسیده است. شهری که در طول سالها بارها از روند توسعه و پیشرفت باز ماند و امروز در جستجوی جایگاه واقعی خود است.
پس از گذشت یک قرن از مدیریت شهری تهران، این تجربه انکارناپذیر است که هرگاه این شهر به مدیران لایق خود فرصت داده تا به آبادانی شهر بپردازند، تنها نتیجه‌اش رشد و توسعه همه جانبه شهر بوده است. صد سال شهرداری در تهران و مروری بر عملکرد 57 شهردار این شهر گواه روشن این مدعاست.
عباس ثابتی‌راد
